Bogdana Cierpisza poznałam w Instytucie Pedagogiki, gdzie prowadził zajęcia dydaktyczne ze studentami w Pracowni Plastycznej obok Sekretariatu.

Często udawało się nam rozmawiać o sztuce, a zwłaszcza o Jego ulubionym mistrzu Janie Cybisie, współzałożycielu „kapistów”. Bogdan urodził się w Puławach nad Wisłą, a Cybis we Wróblinie nad Stradunią i te rzeki były dla nich ulubionym tematem do rozmów i malowania oraz łączyły ich sposób patrzenia na przyrodę w sztuce.

Opowiadał o swoim pobycie w plenerze, a zwłaszcza w Kazimierzu nad Wisłą i pod Puławami. Z wielka pasją malował realistyczne pejzaże wiejskie.

Bogdan był konsekwentny w swoich działaniach na polu sztuki. Podkreślał ze stanowczością, że prawdziwe malarstwo powstaje podczas żywego kontaktu z przyrodą.

Opowiadał z pasją o pobytach w plenerze, jak siedzi godzinami na wale nad Wisłą i obserwuje światło, przyrodę i ruch wody.

Pewnego razu pokazałam Bogdanowi wierną kopię obrazu Salwadore Dali wykonaną przez mojego syna nastoletniego, to stanowczo zaprotestował, żeby tego nie robił, tylko malował z natury. Była to cenna wskazówka dla przyszłego absolwenta ASP w Gdańsku.

Miło wspominam nasze rozmowy podczas jazdy autobusem z Instytutu Pedagogiki w kierunku Niedźwiednika i Moreny. Gawędziliśmy o sztuce, ale również o tym, gdzie można kupić zdrowe jabłka na ulicy Potokowej u sióstr zakonnych.

Bogdan był konsekwentny w uprawianiu sztuki, w dydaktyce i nawet w przygotowywaniu zdrowych posiłków. Pamiętam sposób z jaką ceremonią podawał herbatę , wcześniej dokładnie wyparzając czajniczek.

Gdańsk, 12 sierpnia 2020 roku Krystyna Wasielewska

Miałam ogromną przyjemność uczestniczyć w zajęciach Metodyki nauczania plastyki prowadzonych przez mgr Bogdana Cierpisza podczas studiów na kierunku Pedagogika, specjalność nauczycielska Nauczanie początkowe. Studiowałam w latach 1985-1990, na Wydziale Nauk Humanistycznych (teraz Nauk Społecznych). Zajęcia plastyki (czy” kredki”, jak nazywali je studenci) odbywała się w różnych porach dnia, czasami w godzinach porannych, a czasami wieczornych według planu, który obejmował pięć dni w tygodniu, od godz 7.45 do 20.45. Mieszkałam w bliskiej odległości od Instytutu Pedagogiki, często zdarzało mi się wychodzić z domu na „ostatnią minutę”. Tak bywało również w przypadku zajęć plastyki, które zaczynały się od 8.00. Pan Bogdan Cierpisz cierpliwie reagował na nasze „schodzenie się” na zajęcia. Pewnego razu zapytał mnie jednak : „Pani to chyba ma daleko do instytutu?” i pewnie bym potwierdziła, gdyby nie moje koleżanki z grupy, które zaczęły się głośno śmiać. Nie pozostało więc nic innego jak przede wszystkim przeprosić i przyznać się, że moja droga do Instytutu Pedagogiki zajmuje mi pięć minut. Nie spóźniłam się już więcej na te zajęcia.

Pan Bogdan Cierpisz był ujmującym, delikatnym człowiekiem. Był artystą o przejmującym spojrzeniu na człowieka i otaczający go świat . Nasze plastyczne próby stworzenia na kartce czegoś , co choć trochę nosiłoby znamiona twórczości, zawsze były dla Niego niezwykle ważne. Nigdy nie powiedział, że któraś za nas malowała, rysowała coś nie tak. Nie poprawiał, nie oceniał, nie krytykował a wspierał zachęcając do kolejnych prób i poszukiwań. Czasami myślę, że kiedy oglądał nasze „martwe natury” musiał czerpać z głębokich pokładów swojej cierpliwości niezwykle często. Podczas zajęć rozmawialiśmy też o sztuce, malarzach i o życiu, o tym, co ważne, istotne w pracy nauczyciela.

Dziś mogę też powiedzieć , że miałam szczęście choć przez jeden semestr, uczestniczyć w zajęciach prowadzonych przez Bogdana Cierpisza. Miałam też szczęście i zaszczyt spotkać Bogdana jako kolegę z tego samego Zakładu Wczesnej Edukacji w Instytucie Pedagogiki. Zdążyłam, choć tylko trzy lata pracować razem, gadać przy zielonej herbacie w pokoju „malarzy” na Krzywoustego, bo 1994 rok zabrał nam niespodziewanie Bogdana zostawiając smutek, pustkę i niedokończone rozmowy.

Alicja Komorowska- Zielony

Mieszkaliśmy w piątkę na Niedźwiedniku. Były to czasy nieustannej dezynsekcji w bloku z powodu karaluchów. Dziadek wpadł na świetny naturalny sposób (i ekologiczny 😊). Zaczął znosić do domu pająki. Efekt był taki ze w całym pionie była plaga insektów za wyjątkiem naszego mieszkania. Po dzień dzisiejszy widok pająka spacerującego po podłodze jest przyczynkiem do mówieniu o dziadku jego prawnukom.

Kiedyś latem plastycy wracali z pleneru, chyba z okolic Sandomierza?
Taty obraz wypadł z samochodu. Znaleźli go ludzie, a ponieważ miał metryczkę, napisali do taty, że mają jego obraz i czekają na kontakt. Zanim Tata zdążył odebrać, napisali, że powiesili go na razie u siebie i tak się im spodobał, że chcą go kupić!

…byliśmy rodziną i przyjaciółmi od roku 1961, w najlepszym okresie życia bo od młodości. Bogdan nauczył mnie patrzenia na obrazy, pozwalał na gruntowanie płócien malarskich, robiliśmy razem zdjęcia i „wywoływaliśmy” je. Był człowiekiem pogodnym z poczuciem humoru, pracowitym i odpowiedzialnym. Towarzyszyłam mu w chorobie i śmierci i zachowuje w pamięci jako bardzo ważną dla mnie osobę.

Karolina Andrearczyk, Joanna Cierpisz, Eugenia Dowlasz-Dziuba